காதல் பொதுவாகும்

நமை காக்கும்

ஓ ஓ

யாரும் மனமாற

இது போதும்

யூ ட்யூப் லிரிக் வீடியோ பாடல்கள்

உறைநிலையில் தலைவன் தலைவி

பெருக்கெடுத்துப் பாயும் நேரத்தில் பாஸ்(Pause) செய்யப்பட்ட உறைநிலையில் வரிசை கட்டி வரும் காதல் காட்சிகள். சிறிதேனும் எண்ணெய்விட்டு பிசைந்து கொடுத்ததும், உப்பி விளிம்பை எட்டும் மாவு பதம், அதே பதத்தில் இரவு முழுவதும் லூப்பிலேயே (Loop) ஓடிக்கொண்டிருப்பவை, ஒவ்வொரு முறை பாட்டும் முடியும், ஆனால் மீண்டும் பிசையும், உப்பும், எட்டிபார்க்கும்.

ரிப்பீட் ஒன்ஸ் மோர்.

ஆனால், ஹெட் செட் (Headset) இருத்தல் நலம். சுகமும் அதுவே.

ஓல்டு பாய் லாஸ்ட் வால்டஸ் (Old boy, Last waltz), ஸ்பீக்கரில் இரவு முழுதும் ஓடி முடித்து, விடிந்ததும் இன்னொரு ரவுண்டு ஓட ஆரம்பித்தபோது, பக்கத்து ரூம் சிவாவைப் பார்க்க வந்த சிவானந்த ஜம்பிகேவுக்கு ஒரே வருத்தம், யூ.பி.எஸ்.சி (UPSC) படிக்க வந்த பையனுக்கு வந்த சங்கடத்தை நினைத்து.

டிசம்பர் தில்லி பனியில் போர்வையைப் போர்த்திக்கொண்டு, ஸகாயோ ஓ தேசு! என்று போனில் அந்தப் பெண் ஒவ்வொரு முறை சிணுங்கியதும் சோகமாய் உருகி ஓடத்தொடங்கும் இசை விடிய விடியப் பிசைந்தும் பத்தாதுப் போக, அடுத்த நாளும் ஓடியது. இலவு காத்த கிளியாக நான்கைந்து ஆண்டுகள் கழித்து ஒன்றும் கிழித்தபாடில்லை, அவளும் அடுத்தடுத்து என்று சோலியாக நாடுதாண்டியே போய்விட்டாள். அதே பேரில் வந்தாள் இவள், வந்தநேரம் பழகியாச்சு, பழகிக்கிட்டே இருந்து ஜவ்வு போடவேண்டாம் என்று உடனே சொல்லிவிட்டேன். ஒரு சூடு போதும் என்றுதான். ஆனால் பட்டகாலில்தான் படும்போலும்.

சிவாவிடம் நடந்ததைச் சொல்லிவிட்டு, ஒரு கன்பெஷன் ஒன்றையும் செய்தேன்.

“அவ இல்லன்னு சொன்னதும், என்னடா இவளே கருப்பு, நம்மல வேணான்னு சொல்றா, அப்பிடின்னு நினச்சேன் சிவா.”

சிவாவுக்கு என்ன தோன்றியதோ, எதுவும் சொல்லவில்லை, சிறிதாகச் சிரித்துவிட்டு.

“இந்த மாரி நினைச்சதெல்லாம் அப்பிடியே சொல்லமாட்டாங்க யாரும்”.

“ரெண்டு பேரும் சேந்து இருப்போமா? நைட் நேரம் நிலாவப் பாத்த மாதிரி, புல்தரைலப் படுத்துக்கிட்டு கத பேசலாமான்னு ப்ரொபோஸ்லாம் பண்ணிட்டு, அவ முடியாதுனு சொல்லவும், இப்பிடி நினைப்பு வருது, அசிங்கமா இருக்கு.”

“ஷீ நீட்ஸ் டைம், சரியா? வெயிட்தான் பண்ணனும், அது ஒரு பீலிங்ல, அவள போர்ஸ் செய்யக்கூடாது.”

அன்றிரவு லாஸ்ட் வால்ட்ஸ் ஓட ஆரம்பித்தது லூப்பில், விடிந்து அடுத்த நாள் சிவானந்த் உச்சுகொட்டும் வரையும், அதற்குப் பின்பும்தான். அப்படியான மீப்பெரு ஏக்கத்துக்குப் பிறந்த இசை அது. ஏக்கத்துக்கு நேந்துவிட்டவனெல்லாம், லாஸ்ட் வால்ட்ஸ் லூப்பில் மாட்டிக்கொண்டால், ஒரு வகையான இசைக்கோர்வை வலையில் சிக்கி கோமாவில் விழுந்து, பின்னொரு நாள் விழிக்கையில் பொண்டாட்டி பிள்ளையோடு எதோ ஒரு வீட்டில் வாழ்ந்துகொண்டிருப்பதாக, ஆள்மாறி போனாலும், ஏக்கம் மட்டும் எதோ ஒரு நாஸ்டால்ஜியாவாகச் சுத்தி சுத்தி வந்தபடி இருக்கும்.

“இருக்கு ஆனா இருக்கிறதே வேற மாறி இருக்கு” என்பதைப் போலவேதான். அதையே ட்ரீம்ஸ் என்று கதையாக எழுதி வைத்தேன்.

ரூமுக்குள் நுழையும்போது, விஜய் அரைத்தூக்கத்தில் இருந்தான். “என் மேல் விழுந்த மழைத்துளியே” அவன் செட்டில்தான் இருந்தது.

“என்னாச்சு மச்சி, என்ன சொன்னா ?”

“முடியாதுன்ட்டா”

வெளியே காரிடோரிலிருந்த இரும்புக் கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டேன். பிரகாஷ் மச்சி நம்பர் ஏழுபோலப் பால்கனி சுவரில் சாய்ந்து போனில் குசுகுசு வென்றபடி இருந்தான். அவன் விடிய விடியப் பேசுவான்.

லூப் சாங் பாரம்பரியம் என்றிலிருந்து என்றெல்லாம் தெரியவில்லை. எனக்குக் காலேஜ் செகண்ட் இயரிலிருந்து, விஜயின் கொரியன் செட்டிலிருந்து தொடங்கியது. “You will always be an important person in my life,  பட் இந்த ரிலேஷன்ஷிப்  not practically possible,, என்னால உன் கூட டச்ல இருக்க முடியாது”

இரண்டு வருடங்கள் கழித்து அவளது குரலைக்கேட்க எப்படியிருந்தது என்றெல்லாம் ஞாபகமில்லை. கதையாசிரியருக்கு நொடிக்கு நொடிப்பேசியது ஞாபகமில்லை. வரிக்குவரி எழுதும் வல்லமையுமில்லை, கூடக் கொறைய இருந்தாலும் இதுதான் தோராயமான கன்டென்ட் என்று கொள்க.

ஏதோ முந்தினநாள் பேசிவிட்டு, திருப்பிக் கால் அடித்ததுபோல் பேசினாலும், gun point-இல் பேசினாள்.“எங்கூடக் கொஞ்சம் relaxedஆ பேசிட்டு போன வச்சிடு, ஏதாவது சந்தோசமா ப்ளீஸ்!”

அந்த வருடந்தான் விவேக் சி.எம்.சிக்கு கல்ச்சுரல் பெஸ்ட் க்விஸுக்காக வேலூர் வந்திருந்தான். சாயங்காலம் கோட்டைக்குள் உலாவியபோது, ஒரு முக்கில் நின்றவன், “கண்கள் இரண்டால்” பாட்டைப் போட்டான்.

“வித்யாசமா இருக்கும் கேளு, மியூசிக் ஜேம்ஸ்வசந்தன்.”

ஹாஸ்டல் டிவி ரூமிலும் அடிக்கடி அந்தப்பாட்டைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர். நான் ரொம்ப நாளாக, “கண்கள் இருந்தால், உன் கண்கள் இருந்தால்” என்றே பாடிக்கொண்டிருந்தேன்.

கோட்டையிலிருந்து ரூமுக்கு வந்தோம். இருட்டிய பிறகு, வெளியே நின்று எதையோ தேடியதுபோல நின்றிருந்தான். “என் மேல் விழுந்த மழைத்துளியே” ஓடிக்கொண்டிருந்தது, அவன் சோனி எரிக்சனில். அதற்கடுத்து என் மேல் விழுந்த மழைத்துளியேவின் ஏக்கம் எனக்கும் ஒட்டிக்கொண்டது. அவளுடன் அன்றிரவு ஏதோ சந்தோசமாகப் பேசியது போன்ற மாயையில், முதல் முதலாக விடிய விடிய ஒரே பாடல் ஓடியது. அன்றிலிருந்து லூப் சாங் பீலிங்ஸ் எப்பவுமே டிட்டோதான், ஒரே ஏக்கம், சீக்குபோலப் போகவே மாட்டேன் என்றது - ஏக்க சீக்கு.

அடுத்தநாள் நிலைமை கொஞ்சம் மோசமானது, விஜய் செட்டோடு, ஜேகேவின் Commentaries on Living - ஐயும் எடுத்துக்கொண்டு ஹாஸ்டல் மாடிக்குப் போய்விட்டேன். கொஞ்சநேரம் தாக்குப் பிடித்தது. சாதாரணமாய் இருக்கப் பிடிக்கவேயில்லை. வராத காதலிக்கு, தினம் தினம் டைரியில் குட் நைட்டுகள் வைத்தேன். பிராண்டு பிராண்டு என இரவுகளில் டைரியைப் பிராண்டி வைத்தேன். தினமும் ஒன்றரை பக்கத்துக்கு மேல் அப்டேட். திருப்பி வாசிக்கையில் என்மீதே எனக்குப் பரிதாபம் வரும். பெருமையாகவும் இருக்கும். எழுதுவது ஒரு பெருமையாகவே தோன்றியது. மற்றவர்கள் எடுத்துப்படித்தபோது கூட லைட்டாக அலட்டினாலும் ஒரு பெருமைதான், நான் இதெல்லாம் எழுதுகிறேன் என்று.

ஒரு லூப் போலத்தான். பாட்டு மட்டும் என்றில்லை. பொதுவாகவே ஒன்றிரண்டு வருடங்களாக ஒரு லூப்பில் இருந்த பீலிங்தான், ஏக்க சீக்குதான் போலும்.

தேடல் நிறைவேறும்

கரையேறும்

பெண் தோளில் மலை சாய்ந்து இளைப்பாறும்.

கோவை டூ மதுரை, ராஜபாளையம் ரூட் நைட் பஸ்கள் அனைத்தும் தாராபுரம் முன்னாடி ஒரு மோட்டலில் நிற்கும். நான் வேலூர் டூ ஈரோடு ஜம்முதாவி எக்ஸ்பிரஸ் ஏறி, பின்னர் அங்கிருந்து சங்ககிரி வழியாகத் தாராபுரம். தாராபுரத்திலிருந்து ஒட்டன்சத்திரம் போய்ச் சேர இரண்டு மணி போல் ஆகிவிடும். இருள் படர்ந்த கொங்கு மண்டல நெடுஞ்சாலைகள் எப்போதும் எனைக் கிளறி வைத்துவிடும். பஸ் மோட்டலில் நின்றதும், அவளும் அன்று கோயமுத்தூரிலிருந்து கிளம்பியதாக எண்ணிக்கொண்டு சும்மாவெனப் பஸ் ஜன்னல்களில தெரியும் தூங்குமூஞ்சிகளைப் பார்த்தபடியே வருவேன். பஸ் எடுக்கும் வரை ரோட்டைப் பார்த்தமேனிக்கு நின்று இருட்டில் எதையோ தேடுவேன். விதவிதமான கற்பனை காட்சிகள், பேசுவதாக, பார்ப்பதாக, தேடுவதாக அத்தனையும் ப்ரீஸ் ப்ரேமில் (Freeze frame). யூ ட்யூப் (Youtube) அப்போது அவ்வளவு வசதியில்லை, ஒரு வேளை இன்றைய லிரிக் (Lyric) வீடியோக்களைத்தான் என் போன்ற ஏக்க சீக்கு ஆட்கள் மனதில், பின்னணி இசையோடு, சக்கையாகப் பிழிந்தபடி நின்றிருந்தனரோ என்னவோ?

இது நானாக உண்டு பண்ணியது. தேடுவதென்பது ஒரு தொழில்தான், கடமையே! மூஞ்சிகளுக்கிடையே அவள் இருப்பதாக நினைத்துக்கொண்டு தேடுவது, ஒரு வகையான ஆர்கசம்தான். நான் அதையே லொகேஷன் மிஸ் மேட்ச் (Location mismatch), கன்டினியூட்டி (Continuity) மிஸ் இதெல்லாம் ஆகாமலிருக்கக் கொஞ்சம் மெனக்கெட்டேன்.

“நீதானே! நீதானே!” ஓடிக்கொண்டிருக்கும் அந்த இரவுகளெல்லாம். யுவன் ரோட்டுக்கே வந்து பாடிக்கொண்டிருப்பார், ஒட்டன்சத்திரம் போய்ச் சேரும் வரை. கூடவே கோல்டு ப்லே க்ரிஸ்ஸும் வயலட் ஹில்லோடு சேர்ந்து வருவார், “Was a long and dark december”  என்று ஆரம்பித்து அவரும் மிதமாக ஏங்குவார். முழுவதுமாக அந்த ஏக்க சீக்கு ஆர்கஸத்தில் திளைத்தபடிதான் இருந்தேன்.

தேடுவதற்கு இல்லாதபோது தேடவேண்டும் என்றே தேடுவது, தேடி ஏங்க , திருப்பி ஏங்கித் தேட.

நீதானே நீதானே நீதானே நீதானே (யுவனின் நீதானே எனும் கூவல் போதும், லிரிக்ஸ் தேவையேயில்லை) பின்னர் க்ரிஸ் வருவார், பனி மலையில் நின்று பாடுவதாய்...

I took my love down to violet hill

There she sat in the snow

All the time she was silent and still

So if you love me

Wont you let me know

இவையெல்லாம் லூப் சாங்குகள் அன்றி வேறில்லை. போட்டு குடைவன. (அவள் பி. எஸ். ஜி. கிருஷ்ணம்மாளில் இருந்தாள், நான் வேலூர் தந்தை பெரியார். இந்தப் பயண ஏற்பாடெல்லாம் இதற்காகத்தான்)

ரூமில் இருந்து கிளம்பி காட்பாடி ஜங்க்ஷன் வந்துசேர்ந்த பின்புதான் சரவணனுக்குச் சொன்னேன். அவன் பிரகாஷ், இன்பா போலில்லை. மறுமுனையில் அவன் புன்னகைத்தது போலத் தோன்றியது. போய்ட்டுவா என்றான். இம்முறை ஜம்முதாவி இல்லை, கோவை எக்ஸ்பிரஸ்ஸே. பார்த்தே ஆகணும், உண்மையாவே தேடுவோம், போய் ஒரு நியாயம் கேட்டுடுவோம் என்றுதான். காலேஜ் தேர்ட் இயர், லூப் சாங்குகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வார ஆரம்பித்திருந்தன. அதிர்வலைகள் எனலாம். போதை தலைக்கேறி போன நிலையில், அரைகுறையாய் நிதானம் வந்து மண்டையடிப்பது போலவே. அவள் ஆர்ட்ஸ் நான் இன்ஜினியரிங்.

இந்த வருஷம் போயி பாத்தாதான் உண்டு. ராஜூஸ் வேற சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணிடுவாங்க, ஊருக்கு போயிட்டா வாய்ப்பே இல்ல... Factu Factu என்று யதார்த்தம் கூவிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் இன்னொன்றும் நிகழத்தொடங்கியிருந்தது. அவளைக் காணத்தொடங்கினேன். கூடவே இருப்பதுபோல, பேசுவதுக்கெல்லாம் உம் போடுவது போல. சரவணனிடம் சொன்னதுதான் ஞாபகம், அவன் பதில் மனதில் இல்லை.

பிரகாஷ் இன்னும் விடிய விடிய கதை ஒட்டிக்கொண்டிருந்தான். இன்பா விண்ணைத்தாண்டி வருவாயா பார்த்துவிட்டு நெஞ்சிலிருந்து கொத்து விட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவள் உடன் சுத்துவதற்கான காரணமெல்லாம் தேவையில்லை. ஆனால் லூப் சாங்குகள் அடிவாங்க ஆரம்பித்தன. டைரிகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எரிச்சலூட்டச் செய்தன. சிக்கித் தவிக்கும் மண்டைக்கு, அவள் கூட இருப்பது பாதிச் சுகம் மீதி கடுப்புதான். கடுப்பை ஒரு செல்ப் கிரிட்டிஸிசம் நோட் ஆக எழுதி வைத்தேன்.

சரவணன் அதைப் படித்து இன்னும் கடுப்பானதுதான் மிச்சம். பின்பு பேசவும் இல்லை. யதார்த்தம் மண்டையில் போட்டதுதான், லூப் சாங் ஏக்க சீக்கு கைவரவில்லை. போகத்தான் வேண்டும். ஒன்னரை இன்ச் போன் ஸ்க்ரீனில், பேஸ் புக்கிலிருந்து லவட்டிய அவள் போட்டோ, போதாதென்று A4 ஷீட்டில் வரைய முயன்றதிலிருந்து,  அவளுக்குத் தெரியாது திருடிய அவள் நம்பரை சேவ் செய்ததுவரை, அவளை உண்மையாக்க நான் பட்ட பாடுகள், இறுதியாக இந்தக் கோவை எக்ஸ்பிரஸ் பயணம். ஆனாலும் லூப்பில் ஓடத்தான் செய்தன. அதான் பாக்கப் போறோமே என்ற குதூகலம்.

அவளுக்குப் பிடித்த பாட்டு என்று “முன்பே வா கேட்டுக்கொண்டே கோயமுத்தூர் சென்றதாக ஞாபகம். அதில் சூர்யா வேறு மெக்கானிக்கல் என்ஜினீயர். நானும் அதுதான். அதிலும் கோயம்புத்தூர்தான். பொருத்தம் கூடி வந்தாலே போதும், கிறங்கி விழுவது உறுதி.

நேரே காந்திமாநகர் போர்டுக்கு நடந்தேன். எதிரிலிருந்த பெட்டிக்கடையைப் பிடித்துகொண்டேன். சிகரெட், காபி, இளநீர். ரெண்டு மணி நேரங்கழித்து ரிப்பீட். தாராபுரம் மோட்டல் நினைப்புதான் மேலோங்கியிருந்ததே தவிர நிச்சயமாய் அவள் தட்டுப்படுவாள் என்றே இல்லை. உள்ளே போய்ப்பேரை சொல்லி கேட்க தைரியமெல்லாம் இல்லவே இல்லை. சாயங்காலம் வரை இருந்தேன். வேறு என்ன செய்ய.

காலேஜ் முடிந்து அவள் போர்டில் வேலையிலிருப்பதாகத் தகவல் வந்ததுக்குதான் இவ்வளவு மெனக்கெடலும். அடுத்த நாள் இன்னொரு போர்டுக்குப் போய்ப் பாப்போம் என்று காலையில் அளித்த தெம்பு, இருட்டிய பிறகு, யாரு போய்த்தேவுடு காக்க என்றது. இன்பா அப்பா கோயமுத்தூரில்தான் இருந்தார். சின்னு. சின்னுப்பாவிற்குப் போன் அடித்துக் காலேஜ் ப்ராஜெக்ட் என்றேன். அன்றிரவு அவரிருந்த ஸ்பின்னிங் மில்லில் தங்கினேன். காலையில் போன் அடித்து வெட்டு ஒன்று துண்டு ரெண்டாகச் சொன்னேன், பாக்கவே வந்தேன் என்று.

சரி என்றாள்.

சி.எம்.எஸ் பஸ் ஸ்டாப்பில் அன்றிரவு, அவள் எனும் உண்மையை, நான்கு வருடங்களாகப் பாராத உண்மை, ஸ்கூலில் பழகியபோதும் அவளை நேரில் பாராத உண்மை (ஒருவேளை ஊன் மெய்யோ), நான் எப்போதும் இதயம் முரளி டைப்தான். லைப்ரரியில் திருட்டுத்தனமாக நாவல் ரெபர் பண்ற பேர்வழியாக ஓரிரு தடவைப் பார்த்தது, கேம்பஸில் ஆங்காங்கே பார்த்தபோது சிமிட்டியது என, எஞ்சிய உறவுமுறை பழக்க வழக்கமெல்லாம் போனில்தான்.

லைட் ரோஸ் டாப்ஸில் நின்றிருந்தாள், நான் இன்பாவின் லாவெண்டர் கலர்புல் கை சட்டை. அதை நான் அவனிடம் திருப்பிக்கொடுக்கவேயில்லை.

காணும் யாவும் உண்மை, ஆனால் புதிதாக எதுவும் பேசவில்லை. லேம்ப் போஸ்ட் ஒன்றின் கீழ் நின்றபோது பழைய அதே மாடுலேஷனில், “you are an important person in my life but this is not practically possible..” மில்கிபார் எக்லெர்ஸ், சாக்கோஸ் வாங்கித்தந்தாள். சில்லறை விஷயங்கள் சில நேரம் இப்படித்தான். போகாது. கிணற்றுப்படியிடுக்கில் ஒளிந்திருக்கும் குட்டி நண்டு, தவளை குஞ்சுபோல, ஆள்மேலிருந்து குதிக்கக் குதிக்க, கிணற்று அலைதூக்கி அடிக்க, இழுத்துப் பிடித்தபடி படியிடுக்கே கதியென்று இருக்கும். அன்றிரவு நான் அவளிடமிருந்து கிளம்பினேன். ஏக்கம், லூப் சாங் ஆர்கஸத்தை மீறிய ஒரு பிடிப்பு அவளோடு உருவானது உணரமுடிந்தது. நார்சிஸ்சஸ் குளத்தில் விழுந்த கதை அப்போதெல்லாம் பரிச்சயமில்லை. எப்படியோ அதேபோல ஒரு பாசி விழுந்த குளத்தில் நான் விழுவதாகக் கதை எழுதினேன். Are you clear? என்று.

காதல் நம்மைத் தேற்றும்

மடை மாற்றும்

இன்னும் தீர்ந்த பாடில்லை, இந்த ஏக்க சீக்கு. இல்லாது இருந்த காதலிக்கும் சரி, காதலி வீட்டம்மாவான பிறகும் சரி, ஏதோ காதலி வேலையிடம் காலி போல...

திடீரென்று போனவாரம் “இரவிங்கு தீவாய் நமை சூழ்ந்ததே” வந்து தொத்திக்கொண்டது. ஒண்டிக்கட்டையாய், சிங்கிள்ஸ் போல இருப்பதாய், ஏங்குவதற்கு ஏங்கி வந்து விடிய விடிய சொரிந்து கொண்டிருந்தது. சரியென்று இருந்துவிட்டேன். நல்ல நாஸ்டால்ஜியா ஐட்டம்தான். தேவை ஆளில்லை, ஏக்கம் மட்டும்தான்போல. நமக்கும் வசதிதான், எழுத ஒரு சரக்கு என்பதால்.