ஃபின்லாந்தில் நாங்கள் அகதிகள். என் குட்டி மகள் எந்தக் குழந்தையும் அவளுடன் விளையாடவில்லை என்பதைப் பற்றி புகார் சொன்னபடி மாலையில் வீட்டுக்குத் திரும்பி வருகிறாள். அவள் ஒரு ஜெர்மன் தேசத்தவள் அவள் வருவது தாதாக்களின் தேசமான ஜெர்மனியிலிருந்து. ஒரு விவாதத்தின் போது நான் உரத்த சொற்களை பரிமாற்றும்போது நான் அமைதியாக இருக்கும்படி சொல்லப்படுகிறேன். இங்குள்ள மக்கள் தாதாக்களின் தேசமான ஜெர்மனியிலிருந்து வரும் ஒருவரின் உரத்த சொற்களை விரும்புவதில்லை. நான் என் குட்டி மகளுக்கு ஜெர்மனியர்களின் தேசம் தாதாக்களின் தேசம் என்பதை நினைவூட்டும்போது அவள் என்னுடன் சந்தோஷப்படுகிறாள் மேலும் அவர்கள் நேசிக்கப்படுதில்லை என்பதையும். இருவரும் சேர்ந்து சிரிக்கிறோம்.
விவசாயிகளின் குடும்பத்தில் பிறந்த நான் ரொட்டி வீணாய் வீசப்படுவதைக் கண்டு வெறுப்டைகிறேன் நான் போரை எவ்வளவு வெறுக்கிறேன் என்று நீங்கள் நன்றாய் புரிந்துகொள்ள முடியும்.
ஒரு பாட்டில் மது அருந்திபடி எமது ஃபின்லாந்து நண்பி விவரிக்கிறார் போர் எவ்வாறு அவளது செர்ரித் தோட்டத்தை நாசமாக்கியதென. நாங்கள் அருந்திக் கொண்டிருக்கும் மது அதிலிருந்து வருகிறது என்றாள் அவள். எங்கள் கோப்பைகளைக் காலி செய்தோம் நிர்மூலமாக்கப்பட்ட செர்ரி பழத்தோட்டத்தை நினைவில் நிறுத்தி மேலும் காரண அறிவின் பொருட்டும்.
இந்த ஆண்டு மனிதர்களால் பேசப்படப் போகிறது. இந்த ஆண்டு பற்றி மனிதர்கள் மௌனம் சாதிக்கப்போகிறார்கள். வயோதிகர் இளையோர் இறப்பதைக் காண்பர் முட்டாள்கள் அறிவார்ந்தவர்கள் இறப்பதை. இந்தப் பூமி இனியும் உண்டாக்குவதில்லை. அது விழுங்கிவிடுகிறது. வானம் மழையைப் பொழிவதில்லை இரும்பை மாத்திரமே.
From The Darkest Times 1938 - 41
